ΙΣΗΓΟΡΙΑ

         Η Αγία Σοφία, ή , ορθώς, ο ναός της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη , εγκαινιάσθηκε στις 24 Δεκεμβρίου του 537 μ.Χ. επί βασιλείας Ιουστινιανού. Ωστόσο, η ιστορία του, η οποία συνδέθηκε όσο λίγα πράγματα με τον βίο ολόκληρου του ελληνικού έθνους, είναι ακόμη πιο μακρά και πιο περιπετειώδης.          Προγενέστερος ναός, αφιερωμένος και αυτός στην Σοφία του Θεού, είχε ανεγερθεί επί αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μέγα και αποτέλεσε το σπουδαιότερο από τα θρησκευτικά οικοδομήματα με τα οποία εκόσμησε την νέα πρωτεύουσα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εκεί θριάμβευσε ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός επί της αιρέσεως των αρειανών και εκεί αντήχησε η φωνή του Ιωάννη του Χρυσόστομου. Αλλά, όταν ο Χρυσόστομος εξορίστηκε, ο λαός της Κωνσταντινούπολης πυρπόλησε τον ναό.          Αργότερα , το 415 μ.Χ., ο ναός ξανακτίσθηκε  επί αυτοκράτορα Θεοδοσίου του β΄. Ωστόσο, πυρπολήθηκε για δεύτερη φορά από τους αντιπάλους του Ιουστινιανού κατά την στάση του Νίκα το 532 μ.Χ.       Είναι βέβαιο ότι

        Δημοκρατία, όπως προκύπτει και από την ετυμολογία της λέξης (κράτος + δήμος), καλείται το πολίτευμα όπου κυριαρχεί ο λαός, ήτοι το σύνολο των πολιτών: " Λέγω δ' οίον εν μεν ταις δημοκρατικαίς ( πολιτείαις ) κύριος ο δήμος, οι δ' ολίγοι τουναντίον εν ταις ολιγαρχίαις ." (Αριστοτέλους, πολιτικά, Γ΄, 12-14). Ανώτατο και κυρίαρχο όργανο της δημοκρατίας είναι η συνέλευση των πολιτών, η "εκκλησία του δήμου", η οποία συνέρχεται συχνά,  νομοθετεί,  ασκεί εκτελεστικές εξουσίες, επιλέγει η ίδια τους δικαστές (δι' εκλογής ή  δια κληρώσεως) και εκλέγει τα λοιπά  όργανα της πολιτείας. Η δημοκρατία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στις πόλεις - κράτη της αρχαίας Ελλάδας και σήμερα της προσδίδεται ο όρος "άμεση", διότι οι εξουσίες ασκούνταν άμεσα από το λαό χωρίς αντιπροσώπους και μεσάζοντες. Λαμπρότερο παράδειγμα όλων υπήρξε η Αθήνα του 5ου αι. π.Χ, όπου η έννοια της πόλης ταυτίστηκε  σε τέτοιο βαθμό με την συμμετοχή των πολιτών της στην άμεση άσκηση της εξ

     Ο Άγιος Παντελεήμονας είναι το βασίλειο της εγκληματικότητας Αφγανών και Πακιστανών λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας.       Οι Αφγανοί, οι Πακιστανοί και οι λοιποί παράνομοι μετανάστες πριν από δέκα χρόνια ήταν λίγοι και φοβισμένοι, διότι φοβούντο τους νόμους της χώρας. Σήμερα όμως είναι πολλοί και η μακρόχρονη παραμονή τους τούς δίδαξε ότι στην Ελλάδα οι νόμοι δεν έχουν μεγάλη σημασία.Έτσι, ο αρχικός φόβος απέναντι στην άγνωστη για τους ίδιους ελληνική έννομη τάξη μετατράπηκε σε θράσος, ασυδοσία και εγκληματικότητα.         Οι Έλληνες κάτοικοι της περιοχής, μικρή μειοψηφία πλέον, στην αρχή κρύφτηκαν στα σπίτια τους. Σιγά -σιγά όμως αντέδρασαν ζητώντας από την πολιτική εξουσία το αυτονόητο, ήτοι να διαφυλάττει στοιχειωδώς την ζωή, την υγεία, την προσωπική ασφάλεια και την περιουσία τους.        Το κράτος (δήμος , περιφέρεια, κυβέρνηση, αστυνομία, δημόσια διοίκηση) βεβαίως, ουδέν έπραξε και ο Άγιος Παντελεήμονας παραμένει υπό την εξουσία των λαθρομεταναστών, οι οποίοι πωλούν

        Την δεκαετία του 1780 ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ, η Βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα, οι αριστοκράτες και οι αυλικοί της Γαλλίας περνούσαν υπέροχα, αλλά ο λαός , ο οποίος επλήττετο από την φτώχεια, την βαριά φορολογία και την ανύπαρκτη πολιτική εκπροσώπηση, δυσανασχετούσε. Τα πράγματα χειροτέρεψαν ύστερα από την κακή σοδειά του 1788, καθώς οι τιμές του ψωμιού ανέβηκαν στα ύψη, ενώ οι μισθοί κατρακύλησαν ακόμη πιο χαμηλά. Και πάλι όμως ο βασιλιάς ,ο οποίος ζούσε στο δικό του κόσμο στο παλάτι των Βερσαλιών 23 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Παρισιού, δεν άκουγε τις διαδηλώσεις και δεν αντιλαμβανόταν τα σημεία των καιρών. Στις 14 Ιουλίου  1789 οι μάζες  δεν άντεξαν άλλο: Ξεχύθηκαν στους δρόμους, πήραν τα όπλα από το μέγαρο των Απομάχων και κατέλαβαν την Βαστίλη σφαγιάζοντας τους υπερασπιστές της και απελευθερώνοντας τους κρατούμενους. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ, όταν άκουσε για την πτώση της Βαστίλλης, πάλι δεν κατανόησε τίποτε και  λέγεται ότι ρώτησε: " πρόκειται για εξέγερση;" &quo

       Όπως προφανώς έχουμε πλέον παρατηρήσει όλοι, κάθε χρόνο λίγο προ των Χριστουγέννων παρατηρείται  μία πρακτική τόσο μακροχρόνια, ώστε έχει την μορφή εθίμου. Πρόκειται για το έθιμο της απεργίας των υπαλλήλων καθαριότητας.      Φαίνεται ότι , εντελώς τυχαία , κάθε χρόνο τα προβλήματα για τους υπαλλήλους καθαριότητας εμφανίζονται τον μήνα Δεκέμβριο, λίγο πριν τις εορτές των Χριστουγέννων, διότι αυτές είναι οι μέρες που απαρέγκλιτα προκηρύσσουν τις απεργίες τους. Έτσι, ενώ οι  μεγάλες πρωτεύουσες άλλων - προηγμένων- κρατών στολίζονται για να υποδεχθούν τους επισκέπτες και να ευχαριστήσουν τους κατοίκους τους, στην Αθήνα κυριαρχούν η δυσωδία και οι όγκοι των σκουπιδιών.       Μερικοί θεωρούν ότι στην Αθήνα, δεν χρειαζόμαστε ούτε στολισμό , ούτε καθαριότητα. Δεν πρέπει να έχουμε ούτε καν στοιχειώδεις απαιτήσεις μίας πόλης φιλόξενης τουλάχιστον την περίοδο των εορτών.  Κάθε συντεχνία, όταν θεωρεί ότι έχει την ευκαιρία, δεν δεσμεύεται από κανενός είδους καθήκον, αλλά επιχειρεί να εκβιάσε