ΙΣΗΓΟΡΙΑ

    Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία εκλογής βουλευτών , για να εκλέξει ένα κόμμα βουλευτές απαιτείται να συγκεντρώσει σε ολόκληρη την επικράτεια ποσοστό εγκύρων ψηφοδελτίων τουλάχιστον ίσο με ποσοστό 3% του συνόλου των εγκύρων ψηφοδελτίων που έλαβαν όλοι οι εκλογικοί σχηματισμοί στο σύνολο της επικράτειας.(Σημειωτέον ότι δεν περιλαμβάνονται στο ποσοστό των εγκύρων ψηφοδελτίων ούτε τα λευκά ψηφοδέλτια!)    Επιπλέον, σύμφωνα με την ίδια νομοθεσία, όπως αυτή τροποποιήθηκε με τον νόμο 3636\2008 (εκλογικός νόμος Παυλόπουλου), μεταξύ των εκλογικών σχηματισμών οι οποίοι έλαβαν το 3% των εγκύρων ψηφοδελτίων μοιράζονται  μόνο οι 250 από τις 300 έδρες τις βουλής, καθώς οι υπόλοιπες 50 παραχωρούνται ως δώρο στο κόμμα (και όχι στον συνασπισμό κομμάτων) το οποίο έλαβε τις περισσότερες ψήφους.      Αυτό σημαίνει ότι αρκεί έστω και μία ψήφος περισσότερη από το δεύτερο για να λάβει το πρώτο σε ψήφους κόμμα ποσοστό εδρών ίσο με το 1|6 των  εδρών του κοινοβουλίου. Εάν δε υπάρξει συνασπισμών κομμάτων ο

    Ενόψει των επικείμενων εκλογών τα δύο κόμματα της μεταπολίτευσης επικαλούνται τον ρεαλισμό των Ελλήνων ισχυριζόμενα ότι εάν δεν τους δοθεί η εξουσία η χώρα θα οδηγηθεί στην καταστροφή.     Αλλά τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κυβέρνησαν την Ελλάδα επί 37 συναπτά έτη. Οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία και στο μνημόνιο αυξάνοντας συνεχώς, αδιαλείπτως και με ιλιγγιώδη ρυθμό το δημόσιο χρέος για να διατηρούνται στην εξουσία με διορισμούς, μίζες και διαπλοκή. Κατάντησαν την Ελλάδα την πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης, ευρισκόμενη στην ίδια θέση με την Κολομβία, την Ταϋλάνδη, την Κίνα και το Περού. Διέλυσαν την παιδεία επιτιθέμενα πρωτίστως και εκ προθέσεως στην ιστορία και την  γλώσσα των Ελλήνων. Κατακερμάτισαν τις κοινωνικές αξίες διδάσκοντας την ανομία και ως υπέρτατη ισχύ τον νόμο του κόμματος. Στηρίχθηκαν σε κομματικούς στρατούς οι οποίοι ζουν ως παράσιτα σε βάρος της κοινωνίας και του κράτους.     Από την ημέρα ψήφισης του μνημονίου μέχρι σήμερα εξαπατούν τους πολίτες ότι δήθεν θα

  Ενόψει των επικείμενων εκλογών επιχειρείται η διάκριση των κομμάτων -και κυρίως των κοινοβουλευτικών - σε "μνημονιακά" και "αντιμνημονιακά" ανάλογα με την στάση τους απέναντι στα μνημόνια.    Μνημονιακοί θεωρούνται εκείνοι, οι οποίοι ψήφισαν τα μνημόνια. Αυτοί εμφανίζονται ως ρεαλιστές, οι οποίοι ψήφισαν προκειμένου να σωθεί η χώρα από την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και την επιστροφή στην δραχμή και στην δεκαετία του 1950. Οι μνημονιακοί ψήφισαν  "με πόνο ψυχής" τα μνημόνια, αλλά εφαρμόζουν με ακόμη μεγαλύτερο πόνο ψυχής  μονάχα τις διατάξεις που αναφέρονται σε αυξήσεις φόρων και περικοπές μισθών και συντάξεων. Απεναντίας, δεν θέτουν σε εφαρμογή καμία πρόβλεψη των μνημονίων, η οποία αναφέρεται στις λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Και επειδή δεν εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να πετύχουν τους οικονομικούς στόχους του μνημονίου, αποφασίζουν (πάλι με αβάστακτο πόνο ψυχής) νέες αυξήσεις φόρων και νέες περικοπές μισθών και συντάξεων.     Από την άλλ

    Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία κάθε πολίτης είχε δικαίωμα να καταγγείλει και να ζητήσει την τιμωρία όποιου εισηγείτο νόμο επιζήμιο για την πολιτεία, ή όποιου πρότεινε νόμο ο οποίος ήταν αντίθετος με άλλον νόμο. Η καταγγελία ασκείτο ενώπιον  των θεσμοθετών οι οποίοι την εισήγαγαν στο δικαστήριο όπου προβλέπονταν βαριές ποινές ("εισάγουσι ούτοι και γραφάς παρανόμων και νόμον μη επιτήδειον θείναι" Αθηναίων Πολιτεία, 59).      Βεβαίως, η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν ευνομούμενο κράτος. Απεναντίας, το σύγχρονο ελληνικό κράτος είναι το κράτος της ανομίας. Ανεκδιήγητοι υπουργοί, αντί να εφαρμόσουν τους νόμους όπως έχουν καθήκον ως εκτελεστική εξουσία, ασχολούνται και διαπλέκονται για την κατάργησή τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν εκείνους που εξαπάτησαν το ελληνικό δημόσιο εισπράττοντας παρανόμως τα προνοιακά επιδόματα, ή τις συντεχνίες οδηγών βυτιοφόρων, ταξιτζήδων, πρυτάνεων και κάθε άλλης κοινωνικής τάξης, η οποία μπορεί να συμβάλει στην επανεκλογή τους, ή στην εξυπηρέτηση των