ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ

    Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία κάθε πολίτης είχε δικαίωμα να καταγγείλει και να ζητήσει την τιμωρία όποιου εισηγείτο νόμο επιζήμιο για την πολιτεία, ή όποιου πρότεινε νόμο ο οποίος ήταν αντίθετος με άλλον νόμο. Η καταγγελία ασκείτο ενώπιον  των θεσμοθετών οι οποίοι την εισήγαγαν στο δικαστήριο όπου προβλέπονταν βαριές ποινές ("εισάγουσι ούτοι και γραφάς παρανόμων και νόμον μη επιτήδειον θείναι" Αθηναίων Πολιτεία, 59).

     Βεβαίως, η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν ευνομούμενο κράτος. Απεναντίας, το σύγχρονο ελληνικό κράτος είναι το κράτος της ανομίας. Ανεκδιήγητοι υπουργοί, αντί να εφαρμόσουν τους νόμους όπως έχουν καθήκον ως εκτελεστική εξουσία, ασχολούνται και διαπλέκονται για την κατάργησή τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν εκείνους που εξαπάτησαν το ελληνικό δημόσιο εισπράττοντας παρανόμως τα προνοιακά επιδόματα, ή τις συντεχνίες οδηγών βυτιοφόρων, ταξιτζήδων, πρυτάνεων και κάθε άλλης κοινωνικής τάξης, η οποία μπορεί να συμβάλει στην επανεκλογή τους, ή στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Οι συντεχνίες και οι παρανομίες θριαμβεύουν. Είναι οι πελάτες του συστήματος, οι  οποίοι θα στηρίξουν με κάθε τρόπο την παραμονή όλων αυτών των αθλίων στην εξουσία.