ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

   Η σημερινή κινητοποίηση ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και επιστημόνων κατά του ασφαλιστικού προσχεδίου παρέχει την εντύπωση  μίας ακόμη ήττας του συνδικαλισμού, ο οποίος συνεχίζει να πολιτεύεται σαν να μην έχουν ενσκήψει η χρεοκοπία, τα μνημόνια αλλά και η κατάρρευση του συνολικού μοντέλου πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε το κράτος της μεταπολίτευσης. 

  Εάν μέχρι και πριν από 6 χρόνια είχε κάποια αξία η απλή διαδήλωση διότι όποιος διαμαρτυρόταν έπαιρνε έστω και ένα ξεροκόμματο, σήμερα αντίστοιχες εκδηλώσεις θυμίζουν βρέφος που κλαίει. Ο αντίλογος μόνος, όχι μόνο δεν αρκεί αλλά φαίνεται ανόητος χωρίς σοβαρή πρόταση, η οποία μάλιστα δεν μπορεί να τοποθετείται μεμονωμένα για το ασφαλιστικό αλλά πρέπει να το εξετάζει στον διάλογο για την γενικότερη ριζική μεταρρύθμιση του κράτους. 

 Δεν ξέρω εάν οι διοργανωτές επέλεξαν συνειδητά ως κέντρο της εκδήλωσης την Πλατεία Κλαυθμώνος. Αλλά εκτός από τους πατέρες του συνδικαλισμού με τις ντουντούκες και λίγους ανόητους που γελούσαν και τραγουδούσαν συνθήματα προερχόμενα από το ποδόσφαιρο νομίζοντας ότι βρίσκονται σε πανηγύρι, οι υπόλοιποι είχαν στόματα σφιγμένα και βλέμματα απλανή.

  Άφησα την πορεία των δικηγόρων και προχώρησα πιο γρήγορα βαδίζοντας την Σταδίου.Έφθασα μέχρι την Πλατεία Συντάγματος, όπου το ΠΑΜΕ είχε την δική του διαδήλωση. 

   Η μέρα συννεφιασμένη και μελαγχολική όπως εκείνες της Μεγάλης εβδομάδας.

  Μεγάλη Πέμπτη. Ακολουθεί η Μεγάλη Παρασκευή με την περιφορά του Επιταφίου. Αλλά η Ανάσταση δεν έρχεται ακόμη. Θα έλθει όταν μία κρίσιμη μάζα της κοινωνίας μπορέσει να αρθρώσει πειστικό λόγο ο οποίος να περιλαμβάνει την ρήξη με το παρελθόν, την δίκαιη διαχείριση του παρόντος και την επαγγελία του μέλλοντος.