Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940

      Ο πόλεμος της Αλβανίας, ο οποίος ξεκίνησε την 28η Οκτωβρίου 1940, αποτελεί την τελευταία μεγάλη εποποιία των Ελλήνων, αλλά και την τελευταία μεγάλη προσφορά τους στην ανθρωπότητα.

      Περί ώραν 3 περίπου τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου, ο Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς δέχθηκε την ξαφνική επίσκεψη του Ιταλού Πρέσβη, ο οποίος απαίτησε την παραχώρηση των εδαφών της χώρας στα ιταλικά στρατεύματα. 

      Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν δικτάτωρ και γενικά συντηρητικός πολιτικός, ο οποίος μάλλον προτιμούσε την ουδετερότητα της Ελλάδας στον β΄παγκόσμιο πόλεμο. Ωστόσο, ήταν επίσης άνθρωπος ικανός και πατριώτης. Μπορεί να προτιμούσε την ειρήνη, αλλά δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση να προδώσει την χώρα όπως έπραξαν άλλοι δικτάτορες. στην ελληνική ιστορία Απεναντίας, με συνεχείς κλήσεις εφέδρων είχε προετοιμάσει κατάλληλα τον στρατό για τον επερχόμενο πόλεμο και ουδόλως δίστασε να απαντήσει με το ιστορικό "ΟΧΙ" στο τελεσίγραφο των Ιταλών. 

     Σε μία εποχή που καμία άλλη χώρα της Ευρώπης δεν είχε κατορθώσει να προβάλει αντίσταση στον ιταλογερμανικό άξονα , ο ελληνικός στρατός κατατρόπωσε και εξευτέλισε τους Ιταλούς στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Οι Έλληνες στρατιώτες την περίοδο εκείνη ήταν στην πλειονότητά τους άνθρωποι της υπαίθρου, απόλυτα εξοικειωμένοι με  σκληρές καιρικές συνθήκες. Επιπλέον, πολεμούσαν υπέρ βωμών και εστιών με έναν ενθουσιασμό τόσο παροιμιώδη, ώστε ο πονηρός  διπλωμάτης Τσώρτσιλ, για να κολακεύσει την Ελλάδα, δήλωσε ότι "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες". Οι Ιταλοί υπερτερούσαν συντριπτικά σε μέγεθος στρατεύματος και πολεμική τεχνολογία, αλλά η εν λόγω υπεροχή τους είχε μικρή σημασία στα κακοτράχαλα και χιονισμένα βουνά της Ηπείρου. Μέσα στα μονοπάτια και στο φοβερό κρύο μετρούσε περισσότερο η σωματική και η ψυχική αντοχή.

     Ο ελληνικός στρατός, αντί να υποχωρήσει στα ιταλικά στρατεύματα, ήδη από τις 14 Νοεμβρίου άρχισε να αντεπιτίθεται και κατέλαβε τις ελληνικές πόλεις τις Βορείου Ηπείρου Αργυρόκαστρο, Αγίου Σαράντα και Κορυτσά.  Στις 29 Ιανουαρίου 1941 πέθανε ο Μεταξάς μετά από σύντομη ασθένεια και τον διαδέχθηκε ο μέχρι τότε διοικητής της Εθνικής Τραπέζης  Αλέξανδρος Κοριζής. Τον Μάρτιο 1941 οι Ιταλοί  επιχείρησαν την λεγόμενη "εαρινή αντεπίθεση", με φοβερή δύναμη πυρός αλλά και πάλι αποκρούστηκαν.  Μπροστά στην αδυναμία της Ιταλίας να επικρατήσει της Ελλάδας, η Γερμανία  αναγκάστηκε να μπει στον πόλεμο τον Απρίλιο του 1941. Προηγουμένως, ο Κοριζής, όπως στις 28 Οκτωβρίου είχε πράξει ο Μεταξάς προς τους Ιταλούς, απάντησε επίσης "ΟΧΙ" στο τελεσίγραφο των Γερμανών.

      Ο αγώνας ήταν πλέον άνισος, δεδομένου ότι οι σύμμμαχοι που τόσο μας κολάκευαν με τα ωραία λόγια τους δεν τόλμησαν να προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια. Στις 6 Απριλίου 1941, κατόπιν  δραματικής συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" και ιδιαίτερης συζήσης με τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ το περιεχόμενο της οποίας παρέμεινε άγνωστο, ο πατριώτης πρωθυπουργός Αλ Κοριζής μετέβη απευθείας στην οικία του και αυτοκτόνησε με περίστροφο, δίνοντας συγκλονιστικό και τραγικό τέλος στην σύντομη περίοδο της πρωθυπουργίας του.

     Οι Γερμανοί εισήλθαν στην Αθήνα, αλλά δεν κατέλαβαν την Ελλάδα πριν τις 30 Μαϊου 1941 , όταν τελείωσε και η μάχη της Κρήτης.

      Σε μία εποχή που η μπότα του ναζισμού και του φασισμού ακουγόταν βαριά σε ολόκληρο τον κόσμο, οι Έλληνες στατιώτες της Πίνδου με την αυτοθυσία, τον πατριωτισμό τους και τον αγώνα για την ελευθερία έδωσαν ένα μεγάλο παράδειγμα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και ,τελικά, η συμβολή τους στην νίκη επί των δυνάμεων του άξονα υπήρξε τεράστια. 

      Οι θυσίες τους ας εμπνέουν για πάντα τους απλούς Έλληνες πολίτες. Είναι σίγουρο όμως ότι δεν απασχολούν εκείνους οι οποίοι σε κάθε επέτειο της 28ης Οκτωβρίου προσπαθούν συστηματικά να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, επιχειρώντας να ξεχαστεί το αληθινό νόημα του έπους του 1940, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο άδολος αγώνας για την ελευθερία της πατρίδος.

    

Υ.Γ. Το παρόν κείμενο αφιερώνεται στους παππούδες μου Χρήστο Στ.  Λυντέρη και Κωνσταντίνο Χ. Αναγνώστου, οι οποίοι πολέμησαν στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας τον φοβερό χειμώνα του 1940. Αιωνία αυτών η μνήμη...