ΟΠΕΡΕΤΤΑ ΣΤΟ ΟΡΙΟ ΤΟΥ ΓΕΛΟΙΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΛΕΜΜΕΝΩΝ 17 ΕΚ. ΕΥΡΩ

   Με αφορμή την κίνηση τριών κατηγορουμένων για μίζες, να παραδώσουν στο δημόσιο ως προϊόν του εγκλήματός τους το ποσό των 17,3 εκ. ευρώ, ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας και οι υπουργοί Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος και υγείας Α. Γεωργιάδης κάλεσαν αμέσως τις τηλεοπτικές κάμερες και, αφού με γλοιώδη τρόπο (κατά τα ειωθότα της μεταπολίτευσης) έπλεξαν το εγκώμιο του αρχηγού του κόμματος Αντώνη Σαμαρά λέγοντας ότι κάνει πράξη την υπόσχεση για "επιστροφή των κλεμμένων", άρχισαν ( με τον επίσης γνωστό, γελοίο, πελατειακό και επιπόλαιο τρόπο)  να μοιράζουν το παραπάνω ποσό σε τυφλούς και άπορους. 

 Αλλά βεβαίως τα κλεμμένα και η ζημία του δημοσίου από τις μίζες και την διαφθορά του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης δεν περιορίζονται στο ελάχιστο ποσό  των 17 εκ ευρώ που με τέτοιο ύφος ευεργέτη μας επιστρέφουν με την μορφή πολιτικού ρουσφετιού οι ανεκδιήγητοι υπουργοί της κυβέρνησης. Τα ποσά που ζημιώθηκε το δημόσιο εξαιτίας της διαφθοράς στην περίοδο της μεταπολίτευσης αποτιμώνται σε πολλές δεκάδες δις ευρώ, για την αναζήτηση των οποίων όλοι αυτοί που εμφανίζονται χωρίς να ντρέπονται ενώπιον του ελληνικού λαού, όχι μόνο δεν έχουν πράξει το παραμικρό, αλλά αποφεύγουν να συζητήσουν οποιαδήποτε θεσμική αλλαγή στο πολιτικό σύστημα που γέννησε τις ανομίες και την ατιμωρησία τους. Μόνο από τα στοιχεία που παρουσίασε πρόσφατα η οργάνωση Διεθνής Διαφάνεια Ελλάδος, το κόστος της διαφθοράς στην χώρα  εκτιμάται ετησίως στο ποσό των 14 δις ευρώ, η δε Ελλάδα, σύμφωνα με το Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς (CPI), κατατάσσεται στην 94η θέση, επί συνόλου 196 χωρών, η οποία αποτελεί την χειρότερη στην Ευρώπη των 28, στην Ευρωζώνη των 17 και την τρίτη χειρότερη στα Βαλκάνια των 13 κρατών, μετά το Κοσσυφοπέδιο και την Αλβανία.    

 Αυτονόητη προϋπόθεση εξόδου από την κρίση για οποιαδήποτε χώρα οδηγείται στην χρεοκοπία εξαιτίας της διαφθοράς της είναι η αναζήτηση των "κλεμμένων" και η θεραπεία των θεσμικών και πολιτικών αιτίων που επέτρεψαν την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.Ωστόσο, όπως είναι φυσικό,  τίποτε από αυτά δεν μπορεί να συμβεί εάν το πολιτικό σύστημα που αναλαμβάνει να σε σώσει είναι το ίδιο  που σε κατέκλεψε και σε οδήγησε στην καταστροφή. 

  Ακολούθως, εάν ο λαός δεν μπορεί να τιμωρήσει ή έστω να αντικαταστήσει εκείνους που τον λήστεψαν, θα πρέπει μάλλον να είναι έτοιμος να υποστεί τον εμπαιγμό να του δίνουν ψίχουλα από τα κλεμμένα και να συμπεριφέρονται ωσάν να του κάνουν και χάρη.