ΟΠΩΣ Ο ΚΡΕΩΝ

(ΒΑΣΙΛΕΑΣ:)
"Δεν είστε ικέτες καθισμένοι στην εστία των δικών μου σπιτιών,
κι αφού το μίασμα σ' όλη την πόλη ' ναι ναρθή,
κοινή φροντίδα ας λάβη να βρη ο λαός τη γιατρειά.
Μα εγώ να δώσω δεν μπορώ βέβαια υπόσχεση,
παρ' αφού πρώτα πάρω την γνώμη σ' όλα αυτά και του λαού μου." 
(Αισχύλος, Ικέτιδες , μετ. Ι.Ν. ΓΡΥΠΑΡΗ, εκδ. Εστίας.)

   Τα πρωτοφανή γεγονότα στην Λέσβο και στην Χίο, τα οποία ισοδυναμούν με λαϊκή εξέγερση, δεν αποδεικνύουν μόνο την ανικανότητα μίας κυβέρνησης, η οποία, μέσα σε λίγους μήνες, κατόρθωσε, με τις ψεύτικες υποσχέσεις, την προχειρότητα, τις παλινωδίες και τον αυταρχισμό της, να στρέψει εναντίον της το σύνολο της τοπικής κοινωνίας, αλλά εγείρουν και θεμελιωδέστερα ζητήματα, που αφορούν τον ίδιο τον τρόπο λήψης των πολιτικών αποφάσεων.

    Η κυβέρνηση επικαλείται την τήρηση του νόμου. Αλλά δεν αρκεί η επίκληση της αξίωσης τήρησης του νόμου, όταν ο  νόμος έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το δίκαιο και εναντιώνεται σε αυτόν η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.   

   Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτική , ούτε - ακόμη περισσότερο- δημοκρατία, εάν περιφρονεί την βούληση των πολιτών τους οποίους αντιπροσωπεύει και αρέσκεται στην άσκηση βίας για την επιβολή της. Σε περίπτωση αμφιβολίας κατά πόσον οι αντιπρόσωποι κινούνται στα πλαίσια της αντιπροσώπευσης, τον λόγο θα πρέπει να έχουν οι ίδιοι οι αντιπροσωπευόμενοι πολίτες. Ιδιαιτέρως για ζητήματα τοπικού ενδιαφέροντος, η κεντρική εξουσία είναι αδιανόητο να αποφασίζει ερήμην των τοπικών κοινωνιών.     

    Ο Βασιλέας του Άργους στις Ικέτιδες του Αισχύλου, οποίος κλήθηκε να αποφασίσει την παροχή ασύλου στις κόρες του Δαναού, κατανόησε ότι δεν είχε το πολιτικό δικαίωμα  να λάβει μόνος του μία τόσο σοβαρή απόφαση, η οποία θα είχε σοβαρό αντίκτυπο στο σύνολο της πόλης και δήλωσε ότι είναι υποχρεωμένος να απευθυνθεί στον λαό. Αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αποδείχθηκε το ίδιο σοφή, όσο ο Βασιλέας του Άργους. Περισσότερο μοιάζει με τον Κρέοντα στην Αντιγόνη του Σοφοκλή ο οποίος, χωρίς επίγνωση των συνεπειών των πράξεών του και της επικείμενης καταστροφής, κομπάζει: "πόλις γαρ ημίν ερεί α εμέ χρη τάσσειν;" ("Και λοιπόν, η πόλη θα μας πει τι πρέπει εγώ να διατάσσω;") .... "ου νομίζεται η πόλις του κρατούντος; ("δεν θεωρείται ότι η πόλη ανήκει σε αυτόν που την κυβερνά;"), για να λάβει την απάντηση του Αίμονα: "Καλώς γ' αν άρχοις συ μόνος έρημης γης" ("ωραία, θα μπορούσες να κυβερνάς μόνος σου σε έρημη χώρα")!