Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΓΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ

   Το πολίτευμα της μοναρχίας στην Ελλάδα διατάχθηκε παρά την εκπεφρασμένη αντίθετη βούληση των Ελλήνων από τις ξένες δυνάμεις με την Συνθήκη αναγνώρισης της ελληνικής ανεξαρτησίας το 1830 και επιβλήθηκε στην πράξη το 1832, μετά την δολοφονία του Κυβερνήτη Καποδίστρια. 

   Εάν η δημοκρατία συνίσταται στην πολιτική εξουσία που ασκείται με αποφάσεις των πολλών και χαρακτηρίζεται από διάκριση των εξουσιών και σύστημα διαρκούς ευθύνης και λογοδοσίας κάθε πολίτη που ασκεί δημόσιο αξίωμα , το αντίθετό της, η μοναρχία, αποτελεί το πολίτευμα όπου η πολιτική εξουσία ανήκει στα χέρια ενός, ο οποίος κυβερνά χωρίς λογοδοσία, έλεγχο και απόδοση ευθυνών. Η δε θεσμική κατοχύρωση του ανεύθυνου του μονάρχη είναι εγγενές χαρακτηριστικό του θεσμού της μοναρχίας, το οποίο επιβίωσε ακόμη και όταν οι εξουσίες του περιορίστηκαν με συντάγματα της λεγόμενης "βασιλευομένης δημοκρατίας",  διότι ο μονάρχης, ως τεκμαιρόμενος εκ γένους και εκ φύσεως ανώτερος από όλους τους άλλους, δεν είναι δυνατόν να λογοδοτεί και να ευθύνεται έναντι των υπηκόων του.

   Στην Ελλάδα οι αγώνες για περιορισμό των εξουσιών της μοναρχίας με τις επαναστάσεις του 1843 και του 1862, ή με το κίνημα στο Γουδί του 1909, μπορεί να επέφεραν σημαντικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, αλλά ουδέποτε επέτυχαν να καταργήσουν θεσμικά το ανεύθυνο του μονάρχη έναντι της κοινωνίας. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ακόμη και όταν η μοναρχία ανατράπηκε με την νίκη της δημοκρατίας στο δημοψήφισμα του  1924 και- για πρώτη φορά στην ελληνική συνταγματική ιστορία- καθιερώθηκε πολίτευμα αβασίλευτης δημοκρατίας, ουδείς τόλμησε να αναζητήσει τις δεδομένες και τεράστιες νομικές ευθύνες της μοναρχίας για τον εθνικό διχασμό και την μικρασιατική καταστροφή.

     Η μοναρχία επανήλθε στην Ελλάδα με νόθο δημοψήφισμα το 1935, διατήρησε έξωθεν την εξουσία μετά το τέλος του β΄παγκοσμίου πολέμου και κατόπιν υπήρξε πρόξενος νέων δεινών με αποκορύφωμα τις ευθύνες της για την ανατροπή της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου, την αποστασία, τον ανώμαλο πολιτικό βίο  και την επιβολή της  δικτατορίας του 1967.

     Το 1974, μετά την εθνική προδοσία της Κύπρου  και την πτώση της δικτατορίας, επανήλθαν στο προσκήνιο της εξουσίας οι οικογένειες που είχαν κυβερνήσει την χώρα επί δεκαετίες σε συνεργασία με την μοναρχία. Η κυβέρνηση Καραμανλή προκήρυξε δημοψήφισμα για την μορφή του πολιτεύματος , στο οποίο οι πολίτες , για μία ακόμη φορά τάχθηκαν με μεγάλη πλειοψηφία κατά της μοναρχίας. Αλλά όταν ξεφορτώθηκαν τον βασιλιά, οι επίγονοί του φρόντισαν να καθιερώσουν πολίτευμα προσιδιάζον όσο το δυνατόν στην μοναρχία που αποκαθηλώθηκε.

     Στο Σύνταγμα του 1975, καθώς και σε όλες τις αναθεωρήσεις του, αποτυπώθηκε η βούληση της νέας πολιτικής ελίτ για διαιώνιση της εξουσίας της, με ελάχιστη συμμετοχή του λαού και χωρίς λογοδοσία και δημόσιο έλεγχο. Καθιερώθηκαν προνόμια, ασυλίες μελών κυβέρνησης και βουλευτών, απουσία κάθε ελέγχου στα οικονομικά κομμάτων και πολιτικών προσώπων. Επετεύχθη η υποταγή της Δικαιοσύνης στην εκτελεστική εξουσία, η άλωση του συνδικαλισμού και η διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των ολίγων. Οι πολίτες τέθηκαν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής χωρίς λόγο στις αποφάσεις.

    Το 2010, όταν η Ελλάδα χρεωκόπησε και κατελήφθη από τους δανειστές της, μερίδα της κοινωνίας έθεσε επιτακτικά το ζήτημα μίας ριζικής δημοκρατικής θεσμικής αλλαγής, ωστόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που ανέλαβε την εξουσία του 2015, όχι μόνο δεν κατόρθωσε να δικαιώσει τις προσδοκίες, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις τις ευτέλισε με οικτρό τρόπο και τελικώς απώλεσε την εξουσία από την ΝΔ τον Ιούλιο 2019 με νέο πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

     Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο δεύτερος στην οικογένεια που αναδείχθηκε πρωθυπουργός κατά την μεταπολίτευση, αποτελεί σαφές παράδειγμα επιγόνου της μοναρχίας, όχι μόνο διότι ο πατέρας του, ο οποίος είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην αποστασία και πτώση της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου το 1965, διετέλεσε αρχηγός της ΝΔ επί δεκαετία και πρωθυπουργός  την περίοδο 1990-1993, αλλά κυρίως διότι ο τρόπος διακυβέρνησής του θυμίζει περισσότερο κακομαθημένο, ανεύθυνο και αδίστακτο μονάρχη, παρά εκλέγμενο αντιπρόσωπο του λαού. 

  Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανερχόμενος στην εξουσία ανέκοψε κάθε ελάχιστη προσπάθεια εκδημοκρατισμού που είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία μέσω της διαδικασίας συνταγματικής αναθεώρησης. Ανέστειλε για 4 έτη τα τοπικά δημοψηφίσματα. Έθεσε την ΕΥΠ υπό τον άμεσο έλεγχό του και τέθηκαν υπό πρωτοφανή  παρακολούθηση χιλιάδες πολίτες, μεταξύ των οποίων δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ακόμη και υπουργοί της κυβέρνησής του, ενώ ταυτόχρονα ευτέλισε το κοινοβούλιο αποκλείοντας κάθε ουσιαστική έρευνα για το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων. Παραμέρισε το κόμμα δημιουργώντας δική του προσωπική αυλή. Μοίρασε δημόσιο χρήμα κατά το δοκούν με απευθείας αναθέσεις προμηθειών σε ανθρώπους του περιβάλλοντος της εξουσίας του. Έθεσε υπό τον άμεσο προσωπικό έλεγχό του την ΕΡΤ,  πέτυχε πρωτοφανή εύνοια από το σύνολο των ιδιωτικών συστημικών μμε και έθεσε υπό διωγμό αντιφρονούντες δημοσιογράφους και μμε. Επέτρεψε στις οικονομικές ελίτ να υφαρπάζουν και να απομυζούν την περιουσία της μεσαίας τάξης κατά τρόπο που ουδέποτε είχε συμβεί ξανά στην ιστορία της μεταπολίτευσης.   

    Ο Κυριάκος Μητστοτάκης, όπως έπρατταν κατά συρροή οι βασιλείς της Ελλάδος, ασκεί επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα προσωπική εξωτερική πολιτική και πολιτική εθνικής άμυνας παρακάμπτοντας τους υπουργούς και τα αρμόδια συλλογικά όργανα. Επιχειρεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά κάθε ευκαιρία προβολής του, αλλά θεωρεί ότι έχει κάποιο δικαίωμα, ίσως λόγω της καταγωγής  του, να είναι απολύτως ανεύθυνος για τα αίσχη και τις παραλείψεις της κυβέρνησής του αρνούμενος να συναντήσει ακόμη και  τους εκπροσώπους της επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που ερευνούν το σκάνδαλο των παρανόμων παρακολουθήσεων.

   Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αρέσκεται όπως οι παλιοί κακομαθημένοι βασιλείς, να φωτογραφίζεται αθλούμενος στο βουνό ή στην θάλασσα, πίνοντας καφέ ή πραγματοποιώντας εγκαίνια, ενώ την ίδια στιγμή , στο πίσω δωμάτιο μεθοδεύει την διάλυση του κράτους δικαίου, την  εύνοια των ολίγων σε βάρος των πολλών και την αθέμιτη συντριβή των πολιτικών του αντιπάλων.

     Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο τελευταίος και  πιο στυγνός από τους επιγόνους της μοναρχίας.