Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΣΚΛΗΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

    Η ιστορία διδάσκει ότι σε περιόδους πολιτικής κρίσης επέρχονται ως αποτέλεσμα μεγάλες συνταγματικές ή πολιτειακές αλλαγές.

    Η  πολιτική κρίση απότοκος της βαβαυροκρατίας, της σφιχτής οικονομικής πολιτικής προς αντιμετώπιση της υπερχρέωσης της χώρας και της δυσαρέσκειας των ξένων δυνάμεων, είχε ως αποτέλεσμα την  στρατιωτική και λαϊκή εξέγερση της 3 ^ης Σεπτεμβρίου 1843,  και  την θέσπιση του Συντάγματος του 1844, το οποίο έθεσε τέρμα στην απόλυτη αυθαιρεσία του Όθωνα. Ομοίως, η νέα λαϊκή και στρατιωτική εξέγερση του 1862 είχε ως αποτέλεσμα την οριστική κατάλυση της βαυαρικής δυναστείας, την σύγκληση της "β΄εν Αθήναις Εθνικής Συνέλευσης" και ,τελικώς , την  ψήφιση του Συντάγματος του 1864, το οποίο για πρώτη φορά αναγνώρισε την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και εγκαθίδρυσε το πολίτευμα της "βασιλευομένης δημοκρατίας".

     Εξάλλου,  η κακοδιοίκηση, η φαυλοκρατία , η πτώχευση και ο καταστροφικός πόλεμος του 1897 είχαν ως αποτέλεσμα το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδή και την φιλελεύθερη συνταγματική αναθεώρηση του 1911,  χάρη στην οποία απελευθερώθηκε η ανερχόμενη αστική τάξη και έδωσε την ώθηση στην Ελλάδα να διπλασιάσει τα σύνορά της. Κατ' ανάλογο τρόπο, η μικρασιατική καταστροφή του 1922,  επέφερε την  αποπομπή της δυναστεία των Γλυξβούργων και την θέσπιση των δημοκρατικών Συνταγμάτων του 1925 και 1927, τα οποία καθιέρωναν την αβασίλευτη δημοκρατία.

    Δυστυχώς, μετά την ανώμαλη περίοδο των κινημάτων του 1935 η χώρα οδηγήθηκε στην  παλινόρθωση της μοναρχίας και στην  δικτατορία του Μεταξά, και εν συνεχεία από τον β΄παγκόσμιο πόλεμο,  την κατοχή, και τις εσωτερικές αναταράξεις στο αυταρχικό σύνταγμα του 1952. Μετά δε την κρίση η οποία ξεκίνησε το 1965 με την παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου καταλύθηκε εκ νέου η συνταγματική τάξη με την δικτατορία του 1967.

      Το 1974, μετά την πτώση της δικτατορίας, η χώρα είχε την δυνατότητα να οδηγηθεί σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό Σύνταγμα, ανάλογο των περισσοτέρων ευνομουμένων κρατών. Ωστόσο, αντί αυτού προτιμήθηκε η επαναφορά του αυταρχικού Συντάγματος του 1952, εκτός των διατάξεων περί βασιλείας. Η αναθεώρηση του 1986 ενίσχυσε περισσότερο την φαυλότητα, διότι μετέτρεψε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από ρυθμιστή του πολιτεύματος σε διακοσμητικό στοιχείο., ενώ ανάξιες λόγου θα πρέπει να θεωρούνται οι  συνταγματικές αναθεωρήσεις 2001 και 2007. Υπό αυτό το συνταγματικό καθεστώς, η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει μία από τις λίγες δυτικές χώρες όπου η ηγεσία της δικαστικής εξουσίας διορίζεται ανεξέλεγκτα από την κυβέρνηση, ενώ οι πολίτες έχουν τεθεί στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, και δεν ερωτώνται , όχι μόνο για τα καίριες αποφάσεις κεντρικής πολιτικής σκηνής, αλλά ούτε καν για τοπικά ζητήματα δήμων.

     Η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι πρωτίστως πολιτική και απότοκος αυτού του συστήματος υπόθαλψης της φαυλότητας και της διαφθοράς που καθιέρωσε το σύνταγμα του 1975.  Μέσα από αυτό το σύστημα απίστευτης διαπλοκής η χώρα κατέληξε στην χρεωκοπία διότι  κατασπαταλήθηκε το δημόσιο χρήμα  σε σκάνδαλα, διορισμούς και μίζες, ενώ παραμερίσθηκε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού  υπέρ της οικογενειοκρατίας και των ολίγων. 

    Το καθεστώς της μεταπολίτευσης θέλει , παρά την πρωτοφανή κρίση την οποία το ίδιο δημιούργησε, να συνεχίσει να κυβερνά την Ελλάδα χωρίς να απωλέσει κανένα εκ των προνομίων του. Αλλά η ιστορία διδάσκει ότι εκείνοι οι οποίοι δημιούργησαν την κρίση εκπίπτουν. Απαιτείται επειγόντως ευρύτατη συνταγματική αλλαγή όπου θα καθιερωθεί η διάκριση των εξουσιών, θα επιτευχθεί η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, θα καταργηθεί η οικογενειοκρατία και τα προνόμια βουλευτών και υπουργών, θα κατοχυρωθεί η δημοκρατία και η διαφάνεια στο εσωτερικό των κομμάτων και θα θεσπισθεί η δυνατότητα διενέργειας δημοψηφισμάτων, κατόπιν λαϊκής πρωτοβουλίας και όχι κατόπιν επιλογής της κυβέρνησης.