Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΛΩΣΣΑΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

   Ο αγώνας των Ελλήνων και η νίκη εναντίον των Ιταλών  στον πόλεμο του 1940 δεν ήταν απλά ένα γεγονός της σύγχρονης ιστορίας μας για το οποίο πρέπει να είμαστε υπερήφανοι, αλλά θα πρέπει να θεωρείται η τελευταία ιστορική εποποιία των Ελλήνων και η τελευταία μεγάλη προσφορά τους στην ανθρωπότητα. Και τούτο διότι αγωνίσθηκαν, λίγοι αυτοί και χωρίς τεχνικά μέσα, εις βάρος στρατού πολυάριθμου και αήττητου και ήταν ο πρώτος λαός που νίκησε τις δυνάμεις του άξονα σε μία περίοδο που το σκοτάδι του ναζισμού και του φασισμού είχε υποδουλώσει την Ευρώπη και είχε τρομοκρατήσει ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο.

     Η συμμετοχή στον πόλεμο του 1940 αποτελεί ύψιστη τιμή για κάθε Έλληνα πολεμιστή. Αλλά υπήρξαν και κάποιοι που δεν συμμετείχαν.    

    Ο αποκαλούμενος "εθνάρχης" και ιδρυτής της μεταπολίτευσης Κωνσταντίνος Καραμανλής γεννήθηκε το 1907 και το 1930 υπηρέτησε στρατιωτική θητεία μόλις 4 μηνών ως "προστάτης οικογένειας". Όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 παρουσιάσθηκε στο Σιδηρόκαστρο, αλλά κρίθηκε ανίκανος λόγω βαρηκοΐας . Στην διάρκεια της κατοχής , αντί της αντίστασης κατά του κατακτητή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής,  μάλλον δεν άκουγε καλά τι συνέβαινε και ασχολείτο με την δικηγορία. Τον χαρακτηρισμό του εθνάρχη αποφάσισε να τον λάβει αφού τελείωσε ο πόλεμος, η κατοχή και αντίσταση, τα οποία άφησε στα χέρια άλλων.

   Αλλά και ο Ανδρέας Παπανδρέου, το έτερον ήμισυ της μεταπολίτευσης, υιός του Γεωργίου Παπανδρέου και της Σοφίας Μινέικο της οποίας ο πατέρας (παππούς του) υπήρξε αρχαιοκάπηλος των  αρχαιοτήτων της Δωδώνης, γεννήθηκε στην Χίο το 1919, σπούδασε στο  Αμερικανικό Κολέγιο Ψυχικού και εισήχθη στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου δεν τελείωσε τις σπουδές του, διότι συνελήφθη ως μέλος αντικαθεστωτικής - τροτσκιστικής οργάνωσης και, αφού φυλακίσθηκε για ένα διάστημα, μετά την απελευθέρωσή του μετέβη στις ΗΠΑ.  Στον β΄παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στο πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ. 

    Εάν κρίνουμε από τους δύο παραπάνω πυλώνες της, είναι προφανές ότι η μεταπολίτευση δεν έχει να θυμάται πολλά πράγματα από τον πόλεμο του 1940. Έτσι και τα σχολικά βιβλία παρουσιάζουν μία αμηχανία όσον αφορά την συγκεκριμένη αναφορά.

      Στο σχολικό βιβλίο της γλώσσας 3ης δημοτικού , η μοναδική αναφορά στον πόλεμο του 1940 φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο "από το ημερολόγιο της Ροζίνας, μίας δεκάχρονης εβραιοπούλας από τη Θεσσαλονίκη", το οποίο έχει επί λέξει ως εξής:

   "Οκτώβριος 1940: Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940 δεν πήγαμε σχολείο. Είχε κηρυχθεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Αναστατωμενα ήμασταν εμείς τα παιδιά. Οι Ιταλοί βομβάρδιασαν τη Θεσσαλονίκη. Στο μαγαζί του πατέρα μου γίνηκαν καταστροφές.

    Απρίλιος 1941: Αφού χύθηκε αίμα πολύ στα σύνορα, είπαν ότι νικούσαμε (σσ.προφανώς η εβραιοπούλα δεν ήταν και... σίγουρη για την νίκη). Μα δυστυχώς μας βγήκαν ξινά. Η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα. Τρεις ημέρες βαστάξαμε εμείς οι Έλληνες. Στις 9 Απριλίου το βράδυ μπήκαν οι Γερμανοί στην Θεσσαλονίκη. Η μαμά έκλαιγε, ο μπαμπάς ήταν καταστενοχωρημένος κι εμεις οι τρεις αδελφές καθόμασταν χωρίς μιλιά. Δεν πέρασε πολύς καιρός και άρχισε να θερίζει μια φοβερή πείνα. Δεν βρίσκαμε πουθενά τροφή παρά μόνο σε μερικά χωριά.

       Μάρτιος 1943: Έφθασε στα αυτιά μας μια κακή είδηση, ότι θα μας εξορίσουν. Ο κόσμος κοίταξε να σωθεί. Εμάς ήρθε ο γιατρός Καρακώτσος να μας σώσει. Κρυφτήκαμε στο διαμέρισμά του. Περνώ τον καιρό μου διαβάζοντας, γράφοντας ή παίζοντας με την αδελφή μου και τον γιο του γιατρού.

      Οκτώβριος 1944: Στις 26 Οκτωβρίου 1944 ελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Μείναμε κλεισμένοι στην κρυψώνα μας 18 ολόκληρους μήνες, 548 ατέλειωτες μέρες."

    Αντιλαμβάνομαι ότι για ορισμένους (και δεν εννοώ ότι συγκαταλέγεται σε αυτούς η μικρή εβραιοπούλα από την Θεσσαλονίκη, ούτε... η μικρή Ολλανδέζα) η αναφορά στο έπος του 1940 δεν είναι καθόλου επιθυμητή. Και τούτο διότι, αφενός δεν πρέπει οι Έλληνες να θυμούνται και πολλές πράξεις ηρωισμού του παρελθόντος τους γιατί μπορεί να παραδειγματιστούν επικίνδυνα και , αφετέρου , διότι με την αναφορά στον μεγάλο αυτόν αγώνα μπορεί κάποιοι να βρεθούν στην δύσκολη θέση να ερωτηθούν τι έπραξαν οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. 

      Εγώ πάντως , όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όσο και εάν κάποιοι ελπίζουν και επιδιώκουν το αντίθετο, δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι πολέμησαν οι παππούδες μου στα βουνά της Πίνδου το 1940. Θα τους τιμώ για όλη μου την ζωή ως ήρωες και  θα φροντίσω να τους τιμούν και τα παιδιά μου.